Dag 16: geweldige gesprekken, weer een schitterende canyon en onduidelijke politie

Het was een betrekkelijk korte rit vandaag naar het stadje aan de originele route 66, Williams genaamd. Dit stadje noemt zichzelf de toegangspoort tot de Grand canyon. Alles ademt route 66 uit. Het is een heel gezellig stadje met enorm veel souvenirwinkels en eetgelegenheden.  

Maar het ligt ongeveer 50 miles voor de ingang van de Canyon en toen we er doorheen reden, zagen we dat er een soort rommelmarkt gehouden werd en vooral ik en Reena wilden daar wel naartoe. Ik moest ook wel even de benen strekken. We zijn het wel gewend hier veel te rijden,maar even pauze is af en toe wel welkom, anders vergroeien we werkelijk met onze stoelen. We kwamen aan de praat met een ontzettend leuke man, David genaamd. En het gesprek heeft voor Nino wel iets opgeleverd. Maar ik ga daar nu niks over schrijven: daarover lees je meer in Nino zijn verhaal. 

Maar wat zijn de Amerikanen die wij ontmoeten ontzettend  vriendelijk. Iedereen wil een praatje maken en zijn echt benieuwd naar ons. Een van de marktkooplui liep nog achter ons aan, nadat we ook met hem een praatje hadden gemaakt, om ons een ijzeren speldje van Arizona te geven. Je kunt natuurlijk niet een heel volk over één kam scheren,  maar wij voelen ons als Nederlanders hier zeer welkom. Het scheelt ook wel dat de taal geen enkel punt is. En ook op deze markt stond een wapenhandelaar. En Trump gebied is het hier! Maar hij begreep wel het verschil in denken tussen een volk dat zich wil 'verdedigen'(zij) en een volk waarbij niemand een wapen draagt en er dus niet veel valt te verdedigen (wij). En juist deze gesprekken zijn erg leuk. Je leert iemands denkwijze pas kennen, als je je openstelt.  En dan ontstaat wederzijds respect. Wij leren zo over de Amerikanen en zij leren wat over ons. 

Na het marktbezoek was het uiteraard tijd om naar de Grand Canyon te rijden. Dat was een ritje van drie kwartier. Geen punt dus. We waren vrij vlot op de weg aan de Zuidzijde van de Canyon en besloten naar het desert uitkijkpunt te gaan.  Een ritje van 40 miles, maar met voldoende stoppunten onderweg. En wat je dan ook weer ziet! Ik heb het al vaker gezegd: zo onbeschrijflijk mooi. Het was een graadje of 27, heerlijk dus. Daar hebben wij eerlijk gezegd vaak mazzel mee sinds we hier zijn. Geen regen en een prima temperatuur.  

De Grand Canyon is een diepe kloof van wel 1,6 km diep, die is uitgesleten door de Colorado rivier. De canyon is ongeveer 435 kilometer lang en 29 km breed. Sinds 1979 staat de Canyon op de werelderfgoedlijst van Unesco. Er is door de wetenschappers een discussie gaande over de leeftijd van de Canyon. Men dacht dat het 70 miljoen jaar had gekost de Canyon uit te laten slijten door de rivier, maar recent onderzoek laat een tijdpad van 6 miljoen jaar zien. Ach, het is allebei heel vaak kerst vieren!

Aan het einde van de middag zijn we teruggereden naar Williams waar we in het gezellige stadje hebben gegeten. Het was al donker toen ik achteruit reed en de hoofdweg op wilde rijden...Maar ik werd als het ware geblokkeerd door een opgewonden Amerikaanse meneer met daarachter een politiewagen met zwaailichten. Ik kon de auto alleen nog achter een geparkeerde auto kwijt. Maar meneer agent kwam naast mij staan en verzocht mij achterwaarts een zijstraat in te rijden, want.de hoofdweg mocht niet meer. Maar zwaailichten in Nederland zijn van beduidend mindere kwaliteit dan hier....ik zag echt geen bal en moest zowat op de tast achteruit. Gelukkig ging dat goed. De agent bleef een tijdje achter me rijden en ging me vervolgens met gierende banden voorbij. We hadden werkelijk geen idee wat hier nu allemaal de bedoeling van was. Maar goed...maak je dat ook eens mee. Maar niet alleen de lichten, ook de sirenes maken hier een enorme herrie.  Het doet je meteen aan alle actiefilms denken. Je kunt het geluid in ieder geval niet missen!

Morgen gaan we terug naar de Canyon en zullen we weer de nodige schitterende uitzichten gaan hebben. En verder laten we het allemaal wel weer op ons afkomen!