Dag 6: overal kunnen ontbijten, een vriendelijke wapenhandelaar en weer een schitterend landschap

Onze dag in de blokhut begon met een tripje van 200 meter naar de coffeebar. Amerikanen hebben werkelijk overal ontbijtmogelijkheden.  Koffie in allerlei soorten en maten, maar wel vaak beduidend slapper dan onze Douwe Egberts. En met Nino als expressoliefhebber, is dat wel af en toe een dingetje...Maar eenmaal aan de expresso die hij vanmorgen kreeg voorgeschoteld, zagen we zijn haren uit de strakke vorm schieten. Die expresso was goedgekeurd! Reena en ik hadden iets met mokka en kaneel en ook dat was prima te drinken. Wel weten wij inmiddels dat we altijd een 'small' bestellen (je hebt hier bij vrijwel alle dranken die je bestelt de keus tussen small, medium en large en wij vinden small al erg large), omdat we het anders simpelweg niet opkrijgen. En mijn kinderen ( en iedereen die mij vrij goed kent) weten dat ik anders de godsgandse tijd naar de wc moet...klein afwijkinkje. Maar verder ben ik best leuk.

Na het ontbijt konden we op weg naar Zion, waar wij na anderhalf uur per ongeluk een stukje verkeerd reden. Maar aangezien het richting lunchtijd ging en we een wel erg gezellig plaatsje doorreden, besloten we maar even te stoppen. Er waren ook een paar leuke winkels en Nino spotte al snel een winkel met wapens. Dat heeft altijd een grote aantrekkingskracht op hem. De meneer achter de toonbank bleek erg vriendelijk en we kwamen met z'n allen aan de praat. Nieuwsgierig als ik ben vroeg ik of iedereen hier zomaar een wapen kan kopen en dat blijkt inderdaad te kunnen. Kwestie van je ID laten zien, formuliertje invullen en klaar! Je loopt zo met een automatisch wapen de deur uit...tasje erbij?? Hij deed zijn vest ook nog even opzij en daar prijkte een pistool in een holster. Hij vertelde dat je, om ook daadwerkelijk een wapen op zak te mogen hebben, je wél een speciale vergunning nodig hebt, maar er gewoon eentje te kopen kon ik in feite ook...Nino leek het wel wat, maar die begreep ook dat er op het vliegveld dan waarschijnlijk een probleempje zou ontstaan. De man vertelde ook dat iets minder dan de helft van zijn klanten (één van de toeristische activiteiten hier in de USA, is een paar uurtjes onder begeleiding schieten) uit Nederland komt. Hij vond ons van alle Europeanen het meest lijken op de Amerikanen. Wij Hollanders wisten tenminste wat een hotdog was. Zelfs de Engelsen wisten dat volgens hem vaak niet.  Grappig!

Na de lunch vervolgden we onze reis naar Zion (uiteraard weer met volle tank) en bereikten al gauw de ingang van het nationale park. Elk park werkt zo ongeveer hetzelfde. Je komt bij een controlepost, laat je parkpas zien (die koop je één keer en deze geldt voor zowat alle parken in het land) en je kunt doorrijden. Er loopt door elk park een geasfalteerde hoofdweg (ik heb een filmpje geplaatst met een klein stukje van de hoofdweg). Aan die hoofdweg vind je een behoorlijk aantal vertakkingen die je naar allerlei uitkijkpunten, wandelroutes en fietsroutes brengt.  Vandaag stonden we ineens midden op de weg stil, omdat een plaatselijke geit een plant aan de kant van de weg uitgekozen had als lunch. Je moet in deze parken niet gek opkijken bij zoiets. Er steekt nog wel eens wat over. Maar hard rijden mag en kan je er toch niet.

Zion heeft ook nog een gratis shuttlebus, die door het hele park rijdt. Die hebben wij vandaag ook genomen, omdat parkeren in het park zelf soms lastig is vanwege de drukte.  Maar wat een schoonheid weer...zo anders dan Bryce, maar zó gaaf. Wat een indrukwekkend landschap. Weer keken we onze ogen uit. De foto's zeggen het wel weer...

Omdat we vandaag niet al te lang wilden blijven ( het was rond 14.00 uur en we wilden om 16.00 uur graag in onze casita inchecken en er moesten ook nog boodschappen gehaald worden) besloten we een kleine wandelroute van ongeveer 3,5 kilometer te lopen. En dat bleek al een hele uitdaging...

Niet omdat het pad moeilijk was, integendeel. Maar omdat de temperatuur inmiddels was opgelopen naar 41 graden. En daar weten jullie in Nederland ook alles van! Alleen zijn de meesten van jullie waarschijnlijk niet ook nog eens door een canyon gaan lopen... maar hier moeten we wel, anders zien we natuurlijk niks. We dronken in dat kleine uurtje met z'n drieën al ruim 2 liter water. Op allerlei Amerikaforums die ik voor deze reis heb gelezen, riepen veel mensen dat 40 graden hier toch héél anders voelt dan in Nederland...Nou, Ik weet niet waar zij liepen, maar ik heb dat toch anders beleefd vandaag: jezus, wat was het heet! 

Morgen gaan we in de ochtend de Zion narrows in. Een prachtig stuk wandelroute, waarbij wel tussen hele smalle rotswanden gaan lopen, maar ook soms tot ons middel in het water van de rivier komen te staan. Dat laatste is bij deze temperaturen geen straf. Wordt wel even opletten hoe je je mobiel drooghoudt...Ik kan me nog een kano avontuur in Frankrijk herinneren waarbij ik met Nino de plomp inging en mijn mobiel geen zwemdiploma bleek te hebben. Maar daar verzinnen we wel iets op! 

De middag zullen we nog kijken wat we gaan doen. Reena heeft wel wat last van de warmte gekregen. Ze voelt zich even niet erg lekker en is vroeg gaan slapen. We proberen dus zeker op het heetst van de dag ergens te zijn waar schaduw of airconditioning is. Het moet wel leuk blijven.

Op dit moment verblijven we twee dagen in een casita bij Amerikaanse mensen op hun terrein. Het is een groot appartement met alle voorzieningen, dus ook een eigen keuken!  Op verzoek van de kinderen maak ik morgen dan ook macaroni klaar. Lekker!