Dag.7: boodschappen doen, hinkstapspringen en een parkwachter met nieuws

Gisteren hebben Nino en ik een grote supermarkt ontdekt en dat was aanleiding om het één en ander in te slaan. Een mens moet nu eenmaal af en toe eten en drinken, nietwaar? En boodschappen doen hier in de VS is best een happening.  De supermarkten in de gebieden rond de nationale parken zijn niet erg groot en schreeuwend duur. Voorbeeld? Ik kocht gisteren 3 appels en mocht daarvoor 5 dollar betalen. En 6 dollar voor een pak yoghurt hebben we ook al voorbij zien komen. Donald: jij zou daar ook iets van vinden! Alsof de koe gouden spikkels in de melk heeft achtergelaten...we vroegen ons wel af of de plaatselijke bevolking ook in de soms enige supermarkt in een dorp koopt, óf dat die zich bescheuren om al die onwetende toeristen en een geheime route kennen naar een supermarkt voor 'locals'...Het zou ons niet verbazen! Als ik deze bedragen in Nederland wekelijks voor mijn boodschappen zou moeten betalen, zou ik er een tweede baan naast moeten nemen en met mij vele anderen, ben ik bang.

Maar tegenover die idiote prijzen voor levensmiddelen staat dan wel de hoeveelheid keus die je soms per product hebt. Ik bedoel maar; uit hoeveel verschillende soorten rijst wil een mens kiezen??? 30 soorten is hier doodgewoon. Of een schap van een meter of 6 met alleen maar oreokoekjes. En tegen de tijd dat je alle ontbijtgraanverpakkingen hebt gelezen, is het tijd voor het avondeten. 

En alles gaat in grootverpakkingen. Het woord 'klein' is aan de Amerikanen niet besteed. Nino schoot gisteren in de lach toen ik vroeg of hij even wat bakboter uit de koeling kon pakken. Liefst een klein pakje. Tja, een pond is dan inderdaad wel klein, als je bedenkt dat er ook kiloverpakkingen te krijgen zijn...

Overigens zag Nino gisteren bij de groenten een flessenpompoen liggen...En jullie mogen één keer raden waar hij toen aan dacht...zucht...Maar dat ding aan je oor houden en doen alsof je ermee belt, is ook leuk😏

Al met al gingen we vandaag bepakt en bezakt met vooral drinkwater naar Zion. We waren mooi op tijd en de temperatuur was in de ochtend best aangenaam. Zion maakt deel uit van de Mohave woestijn: een gebied van 24.000 km2. De helft van Nederland ongeveer.  En we bleken geluk te hebben vandaag.  Het was warm, maar het bleef de hele dag goed te doen. Beter dan gisteren en gelukkig voelde Reena zich ook weer prima. In de rij voor de shuttle bus bleek dat we niet de enige waren...We moesten ongeveer een half uur wachten. Ineens klauterde er een ranger (parkwachter) op een rotsblok en die bleek een ' announcement' te hebben. Hij waarschuwde iedereen ervoor dat bij regenval de rivier die door de Narrows loopt, de Virgin genaamd (de rivier is vernoemd naar Thomas Virgin, die deel uitmaakte van een expeditiegroep die de rivier voor het eerst zag in 1827) zeer snel volloopt en dat er dan geen ontsnapping mogelijk is...Vervolgens vertelde hij dat Zion namelijk het grootste verdrinkingspercentage van alle nationale parken heeft. En dit alles werd verteld met een stralende lach! Iedereen keek elkaar inmiddels  beetje verschrikt aan...De lucht was strakblauw, maar ja, als een ranger die dat gebied op zijn duimpje kent, dat allemaal zegt...Blijkbaar had de meneer de commotie in de rij in de gaten, want hij klom weer even vrolijk op de steen om er nog even op terug te komen: het zag er voor vandaag allemaal goed uit, niks aan het handje, maar hij moest iedereen nu eenmaal even waarschuwen. Dat zal best: als ze in de VS namelijk iets goed kunnen, is het rechtszaken aanspannen bij dingen die misgaan. Jezelf overal voor indekken, is hier dus heel gewoon. 

Niets aan de hand dus. We hebben ons vervolgens door de shuttlebus af laten zetten bij het startpunt van de Narrows,  waar we eerst wat hoeden en een pet hebben aangeschaft. De dames de hoeden en Nino de pet. Dat bleek inderdaad een goede keus: er is niet meer tomatenrood op onze lichamen bijgekomen vandaag.  Na een kleine mijl wandelen kwamen we bij de rivier de Virgin, waar je niet anders verder kunt dan via het water. En wat je daar allemaal ziet scharrelen! Oud, jong, dik dun, Aziatisch, Amerikaans, Europeaans, enz. enz. Sommigen in bikini, anderen volledig gekleed in lange broek en jas. Eén lange bontgekleurde stoet van mensen die het allemaal leuk leek om te kijken of en hoe je je nek kunt breken 😉. Kijk vooral even naar de video's die ik geplaatst heb. De rivier is niet erg diep, al stonden wij, de smurfenfamilie, soms tot aan ons middel in het water. De stenen waar je moet proberen op en omheen te hinkstapspringen, zijn rond, glad en in verschillende formaten. Er was ook best wat stroming, dus het is een behoorlijke uitdaging om door de rivier te lopen. Je kunt zover lopen als je zelf wilt, maar je moet bedenken dat je ook weer terug moet lopen. En het tempo ligt nou niet bepaald op een gemiddelde van 5 km/u. Eerder 50 mtr/u...Maar we zijn niet onderuit gegaan en alle telefoons bleven veilig in het uit Nederland meegenomen coop tasje! Wel soppend in de schoenen terug naar de auto maar dat droogt allemaal zo hier.

Maar het was heel leuk om te doen! En dit landschap is gewoon heel indrukwekkend. Daar raak je niet op uitgekeken. Morgen gaan we op weg naar Las Vegas. Een rit van ongeveer 2 1/2 uur. Naar de sprinkhanen, hebben we inmiddels begrepen.  We verblijven er aan de beroemde strip in het hotel" treasure island". We zijn heel benieuwd! Eerst maar eens zien hoe het rijdt in die stad...Of ik er klotsende oksels van krijg of dat het zeer ontspannen door het verkeer manouvreren wordt. Ach, ik ben in ieder geval goed verzekerd...hopelijk de mensen die mij onderweg treffen, ook...