Wij zijn in Denver aangekomen

Na er ruim anderhalf jaar naar uit te hebben gekeken, was het dinsdagnacht (ochtend konden we het echt niet noemen...) dan eindelijk zover.  Om 04.00 uur zijn we opgestaan en om 04.45 uur stipt stond onze 'taxi' in de vorm van Gerard voor de deur om ons naar Dusseldorf te brengen. Daar waren we rond 06.30 uur en hadden we alle tijd om er als eerste voor te zorgen dat ik (Miriam) mijn boardingpas kreeg.... 

Het bleek de dinsdag ervoor namelijk niet mogelijk voor mij om online in te checken. Ik kreeg de boardingpassen van Reena en Nino wel online, maar de mijne liet op zich wachten... Er stond alleen dat ik om veiligheidsredenen de pas op het vliegveld moest ophalen. Na een telefoontje in het Duits te hebben gepleegd bleek dat dit kwam omdat ik met een zeventien jarige reis en ze ter plekke de getekende toestemmingspapieren willen bekijken. Ik zou hem wel eens kunnen ontvoeren!  Ach ja,  veiligheid boven alles. 

Remco: maar goed dat we dat allemaal hadden geregeld! Het mooie was wel, dat de Duitse medewerkster erg interessant naar het door Remco en mij ingevulde formulier keek, maar er waarschijnlijk geen letter van begreep, aangezien het in het Nederlands was;-) Gelukkig kreeg ik mijn pas en konden we allemaal door de douane. 

Lufthansa is een prima maatschappij. We hebben een korte vlucht van een uur naar Munchen gehad en daarna volgde de langere vlucht naar Denver. Er werd een uitgebreide lunch en ook een prima diner verzorgd. Alles is in het vliegtuig tegenwoordig gericht op entertainment en elke passagier heeft dan ook een eigen beeldscherm, waar je niet alleen de nieuwste films kunt bekijken, maar ook games kunt spelen en zo ongeveer letterlijk kunt volgen welke bewegingen het vliegtuig maakt.  Nino en ik konden zo ook weer eens samen schaken (wel heeft ie verloren van zijn moeder). 

Wat wel opvallend was, was dat we een aantal erg leuke, lieve en vooral behulpzame mensen op ons pad troffen. We hadden een jonge, Duitse stewardess, die op de vlucht regelmatig met ons een praatje kwam maken. Wat een enthousiaste, lieve meid! Daar werden we alle drie we gewoon vrolijk van. Ze kwam ook nog speciaal even afscheid nemen. 

Eenmaal in Denver aangekomen, konden we al gauw onze auto ophalen. In de eerste instantie probeerde de medewerker mij een grotere auto aan te smeren, maar ik wilde eerst de auto die ik eigenlijk had gereserveerd wel eens zien. Ik schoot gewoon in de lach toe ik zag wat de man als 'klein' betitelde... Daar dacht ik wat anders over. Ik vond het ruim genoeg. Dus hebben we gekozen voor de 'kleine' Nissan Rogue.  Een gloednieuwe witte. Niet dat we gek zijn op wit, maar met de hitte die ons te wachten staat, gewoon de meest praktische keus. En dat rijdt wel super! Daar kunnen we wel aan wennen!  We zijn er al even een Walmart mee op gaan zoeken (de Amerikanen blinken niet bepaald uit in duidelijke strepen op de weg), waar vooral Reena en Nino hun ogen uitkeken ( welke kies je uit 50 soorten oreo koekjes??). Ook hebben we daar een kleine koelkast aangeschaft die we in de auto met stekker kunnen inpluggen. Een flesje (of meerdere) koud water zal er richting westen waarschijnlijk wel ingaan! 

jullie liggen allemaal lekker te slapen. Het is bij jullie vier uur in de ochtend. Bij ons is het acht uur in de avond. Maar ook wij gaan zo slapen (inmiddels zijn we wel een beetje gesloopt) en maken ons op voor een redelijk vroeg ontbijt, om daarna in ongeveer 4 en half uur te gaan rijden naar Durango, waar morgen ons volgende verslag geschreven wordt!