Dag 15: kingman aan de route 66

We zijn na een rit van 4 1/2 uur ingecheckt in weer een prima motel. En jippie!!!!! Ze hebben hier wasmachines en drogers! Dat was prioriteit nummer één. De temperatuur is hier zo'n 100 fahrenheit, ongeveer 38 graden. Dat is niet zo gek, aangezien we weer terug zijn in de Mojave woestijn. Even over dat Fahrenheit: het is jullie misschien wel bekend (of niet, dan leer je nog eens iets) dat vrijwel het gehele metrieke stelsel hier anders is dan bij ons. Het heet dan ook het "imperiaal stelsel" Hier gebruiken ze gallons, yards, feet,fahrenheit, inches enz. enz. Op zich snappen ze het wel als je het zelf over kilometers en liters hebt, maar het is af en toe even wennen. Omdat we alles via Google Maps doen,  vertelt de lieve stem ons alles in feet en miles. Vooral in de stad is dat voor mij wel eens lastig als ik over 500 voet af moet slaan en er zeer veel kruisingen achter elkaar zijn! Meestal gaat het in één keer goed, een enkele keer rijden we een extra blokje om. Geen punt. We zijn nog overal gekomen waar we zijn moeten. 

Vandaag zijn we de Staatsgrens naar Arizona gepasseerd. Dat doen je hier vrij geruisloos: geen schreeuwende borden, of andere ingewikkelde toestanden. Alleen een bord 'Arizona'. Overigens een staat waar Nederland 7x inpast. Onderweg niks oude route 66, maar een interstate die er vrijwel naast loopt. De oude route is officieel in de 80er jaren opgeheven, al kun je deze nog wel gebruiken. Kingman ligt aan het originele deel. We hebben er vandaag een klein stukje overheen gereden. Prachtig was de oude locomotief die in het stadje staat. Deze loc heeft tussen 1928'en 1953 ongeveer 2.585.600 miles gereden tussen LA en Kansas City. Kingman was op deze route een waterstop. In 1941 is de locomotief omgebouwd om op olie te kunnen rijden. In 1953 is hij vervangen door een trein op diesel. 

Na de was in de droger te hebben gedaan werd het tijd om naar Kingman zelf te rijden. We hebben een aantal motorzaken bezocht, waaronder een Harley Davidson zaak. De meeste motoren die je hier ziet rondrijden, zijn ook Harley's. We hebben prachtige exemplaren gezien! Alleen de heren die ze berijden, zijn vaak niet zo prachtig...dat is wel een beetje jammer! Maar je krijgt wel leuke gesprekken in zo'n zaak. Met een Amerikaan die zelfs wist waar Maastricht lag! Ik mocht even plaatsnemen op een schitterende witte Harley, om te voelen of deze erg veel zwaarder was dan mijn eigen Honda Shadow. Sorry, geen foto. Dat viel erg mee. (Mijn Shadow weegt 220 kg en deze was ongeveer 100 kg zwaarder) Even een korte uitleg voor de niet-motorrijders onder ons: het gewicht zegt niet zoveel tijdens het (hardere) rijden. Dan stabiliseert een motor zichzelf vrij gemakkelijk en is het net een gewone fiets, maar als je stapvoets rijdt, kan het wel een ding worden. Dan kost het met een zware machine wat meer moeite om hem in evenwicht te houden. Ik ben niet erg groot en niet erg zwaar, dus ik wil geen hele zware motor, daar voel ik me dan niet zo prettig bij. Maar het voordeel van een chopper (motor met veel chroom) is dat het zadel vaak lager ligt en dat ik dus wel makkelijk met mijn voetjes aan de grond kom!

De Harley's zijn hier wel een stukje goedkoper dan in Nederland. Dat is niet heel gek, omdat ze van origine hier vandaan komen. Maar dan nog betaal je er wel wat voor...een beetje knappe Harley kost toch wel gauw $12.000,- en dat loopt rap op. Verder helaas geen leuk motorjack gescoord, terwijl ik dat wel hoopte. Maar ach...wie weet wat ik nog ga tegenkomen. Verder had Kingman opvallend veel pawnshops,( met geweren en andere wapens, daar word je stil van, of je gaat kwijlen, als je Nino heet) en antiekzaakjes. Ook deze stad kent geen echte kern. Alles ligt een beetje her en der verspreid. Een echte dorpskern of stadskern is hier in Amerika niet te vinden. Maar overal waar je binnenkomt, zijn ze vriendelijk, willen ze een gesprekje met je aanknopen en zijn ze nieuwsgierig waar je vandaan komt. En dat is gewoon erg leuk. Wij Nederlanders zijn meestal wat gereserveerder. Ook op televisie hier zien we soms spelshows voorbij komen, waarbij de kandidaten zeer enthousiast zijn. Ze gillen, springen en dansen gewoon voor de camera. Ze knuffelen de presentator vaak en huilen ook openlijk als het niet zo goed gaat. Toch heeft het wel wat. Wij hebben in ieder geval al heel wat leuke, gezellige en spontane gesprekken gevoerd. Reena zei heel terecht: als je telkens overal waar je binnenkomt, heel vriendelijk behandeld wordt, geeft je dat als mens wél een goed gevoel! En zo is het. 

We hebben als afsluiting van de dag heerlijk gegeten bij een gezellig Amerikaans restaurant en morgen rijden we naar de Grand Canyon, een ritje van 'maar' 2 1/2 uur. Daar blijven we weer twee nachten. We hebben er zin in!  Van vandaag zijn er niet heel veel foto's gemaakt, maar dat maken we vast bij de Grand Canyon wel weer goed. Het plaatsen van de foto's laat ook een dagje op zich wachten,  aangezien de Wi-Fi hier niet top was.