Dag 5: Slang of pleister??? En ook tamme eekhoorns, levende dode bomen en onwetende Amerikanen

Voor ik weer aan mijn dagelijkse column begin, willen wij alledrie iedereen die (vaak, of af en toe, dat maakt niet uit) op onze verhalen en/of foto's reageert, heel hartelijk danken. Dat is voor ons heel erg leuk. Het eerste wat we doen als we wakker zijn, is kijken wat er allemaal voor een reacties zijn. We hebben door ons reisschema niet altijd tijd op alles en iedereen te reageren, maar we waarderen het zeer! 

Dat gezegd hebbende, begonnen we dag 5 na een eigen gekocht ontbijt, met een bezoek aan Bryce Canyon. De eerste parkeerplaats die we zagen, bracht ons bij een wandelroute van een paar honderd meter die ons naar een waterval en een mossige grot leidde. Dat bleek ook weer een prachtige plek te zijn. Nino probeerde op een aantal rotsen te balanceren en ook Reena nam af en toe de 'gewaagde' route langs het water, in plaats van op het pad. Ik nam wel gewoon foto's...tenslotte moet iemand zich daarvoor opofferen, nietwaar? 

Opeens kwam het kampioenschap hoogspringen erg dichtbij, want op het wandelpad trof ik een slangenhuid aan....Ook Nino zag het direct, maar Reena zei, na het eens grondig bestudeerd te hebben, dat het een pleister was met verband eraan. We konden haar er maar niet van overtuigen dat het echt een slangenhuid was! Ze hield voet bij stuk. Na een prachtige wandeling kwamen we weer terug en na een telkens terugkerende discussie over dit fenomeen, besloten we nog maar eens goed te kijken. En tja, ze bleek GELIJK te hebben. Het was een pleister met een stuk langgerekt verband eraan... 

Jullie begrijpen wel dat Reena nu glunderend naast mij op het bed zit...dus nogmaals voor Reena: jij had gelijk en wij hadden het mis! En kunnen we er nu over ophouden? Goddank voor mijn ego hebben we er geen foto van:-)

Na de deuk uit mijn ego te hebben gewreven, hebben we in het park nog een andere wandelroute gelopen waarbij we een heleboel dode bomen zagen...maar niets bleek minder waar. Deze bristlecone pijnbomen lijken dood, maar zijn dat niet! Door de extreme weersomstandigheden, passen ze zich zó aan, dat ze compleet dood lijken. Geen blaadje te zien en de wind en neerslag zorgen soms voor prachtige vormen van de bomen.  Maar ze kunnen in bijvoorbeeld één takje of wortel leven houden, terwijl ze andere delen laten afsterven om bij betere weersomstandigheden soms weer een compleet nieuwe boom te laten ontstaan. Op de foto's zie je er eentje van 1600 jaar oud. Die is inmiddels wel echt dood, maar heeft wel een 'kind' dat erachter staat. Er zijn er zelfs die meer dan 5000 jaar oud zijn, al staan die niet in dit park.

Er zijn hier ook heel veel eekhoorns te bekennen. Een beetje anders dan wij ze hebben, maar als je aan knabbel en babbel denkt, weet je meteen hoe ze er hier uitzien. Eentje was totaal niet bang! Die liet ons heel dichtbij komen. We hadden toevallig een zak noten bij ons en deze knabbel was daar heel blij mee...de halve zak paste gemakkelijk in zijn wangen.

Na een aantal uren te hebben doorgebracht in Bryce Canyon, hebben we de middag gebruikt om een ritje te paard te gaan maken. We werden begeleid door het echtpaar van de ranch. De vrouw, Michelle, reed bij mij, waardoor we in gesprek kwamen over Nederland. En dat was een bijzondere ervaring, die mij deed denken aan mijn eerste bezoek aan Amerika, zo'n 25 jaar geleden. Weet je nog mam? Die secretaresse van Jacky??

Het is voor ons Nederlanders misschien niet voor te stellen, maar een vrouw als Michelle, die geboren en getogen is in Utah (deze staat is al 5 x zo groot als Nederland) en door haar ranch met vee en paarden ook nooit buiten Utah is geweest, heeft géén idee waar ons land ligt. Het begrip 'Europa' kent ze, maar Frankrijk, Nederland en Oostenrijk, om maar eens wat te noemen, is voor haar in principe één pot nat. Toen ik dus ging uitleggen dat de oppervlakte van Nederland ongeveer 42.000 vierkante kilometer is ( Utah bestaat uit 220.000 vierkante kilometer) en dat we daar met 17 miljoen mensen wonen, kon ze daar met de pet niet bij. Voor haar beeldvorming vertelde ik dat de verste afstand van noord naar Zuid in Nederland ongeveer 330 kilometer is... Ze vroeg op een gegeven moment dan ook letterlijk: 'Hebben jullie wel auto's in Nederland?' En die vraag begrijpen wij wel nu we hier zijn. Dit land is zo immens groot...alleen al het uitzicht wat je bij Bryce Canyon hebt, beslaat met gemak de totale grootte van ons land...dan snap je niet, dat de Sallandse heuvelrug bij ons groot genoemd wordt...

Het gesprek kwam op een gegeven moment op eten en toen ik vertelde dat wij in Nederland ook de grote fastfoodketens kennen die zij hebben, viel ze zowat van haar paard. En ik weet dat zij niet de enige is. De meeste Amerikanen denken dat Europa een land is. Maar dat daar mensen leven die helemaal niet zoveel verschillen van henzelf, daar denken ze helemaal niet over na. Ze zien zichzelf echt als middelpunt van de wereld. Ze hebben bijvoorbeeld geen idee dat veel poducten die ze gebruiken uit Europa komen. Ik vertelde haar dat mercedes een Duits merk is en ze was zeer verbaasd. Dat weten ze gewoon niet. En het is ook nog eens zo dat de nieuwszenders vrij weinig nieuws uitzenden over Europa, laat staan over Nederland. Tja, wat denk je: zou het de gemiddelde Amerikaan uit Utah boeien dat we een nationaal hitteplan hebben, waarin staat dat we voldoende water moeten drinken als het warm is?..Het is dus helemaal niet zo gek dat ze nog net niet denkt dat we van Mars komen... Maar het was al met al een leuke rit en een gezellig gesprek, waar zij denk ik, het meest van heeft opgestoken!  De foto's hiervan komen later. Die worden ons toegestuurd per mail.

Morgen gaan we richting Zion National Park en verblijven we in een gastenverblijf bij mensen op het terrein in de middle of nowhere. Wij gebruiken die term thuis ook nog wel eens, maar als je hier bent geweest, snap je dat Nederland eigenlijk nergens een middle of nowhere heeft. Hooguit een hutje op de hei, maar zelfs daar kun je bij ons onmogelijk verdwalen!