stukje van Nino: de reis tot nu toe

Nou mensen hier ben ik dan(Nino). Uiteraard moet ik even wat van mij laten horen, want anders denken jullie dat mama alleen op vakantie is hier in Amerika. De vlucht naar Denver toe was helemaal prima, maar omdat het een vrij groot vliegtuig was hoorde je bij elk zuchtje wind daarboven gekraak of het toestel maakte een raar geluid. Dat is altijd heel verdacht. Op zo'n moment kijken wij elkaar altijd even aan, niet dat dat veel zin heeft want als je dan toch neerstort kun je tegen elkaar zeggen dat het dit keer niet de wind was. In het vliegtuig heb ik amper geslapen, want ik zat in het midden. Achter mij zat een ongelofelijk grote dikke luidruchtige rus, ik weet niet wat erger is: een huilende baby of een ongeloflijke grote dikke luidruchtige rus. Na 9,5 uur vliegen waren we dan eindelijk waar we moesten wezen. Op dat moment denk je dat je er bent, maar nee. Er worden ongeveer 10 foto's van je gemaakt, 50 kopieën van je paspoort en ongeveer 300 keer wordt je vinger print gescand. Ik mocht gelukkig mn kleding aanhouden. Beneden moest je ongeveer net zolang wachten als bij de huisarts in Frankrijk(2 uur). Dan ben je eindelijk aan de beurt, en dan gaat de douane je ondervragen wat je hier komt doen. Ik vond de vraag een beetje raar want ik loop daar met 2 koffers en mama en Reena ook. Het lijkt me dus niet dat ik hier aardappels kom schillen. Dat heb ik maar niet gezegd, want je weet maar nooit bij deze jongens. In Amerika zijn ze van een ander kalliber. De reis naar het hotel ging voorspoedig en de auto is lekker ruim. Amerika staat natuurlijk bekend om zijn fast food en ik heb er soms wel eens moeite mee om dat te eten, omdat ik heel erg van het gezonde ben. Toch kan ik mij daar wel overheen zetten. Voor ons is het nu juist de sport om gezonde dingen te vinden en ik moet zeggen dat gaat ons wel goed af. De natuurparken zijn hier prachtig. Ik kijk m'n ogen uit! Soms kan ik nog niet helemaal bevatten dat ik hier echt ben. Toch is het zo. Je ziet dit land en de natuur altijd op tv in films en series en nou ben ik er zelf. Ik geniet er elke dag van en ben er ook heel dankbaar voor. Het liefst had ik iedereen in een koffer gestopt (sorry dan moet je bij elkaar op schoot anders past het niet) om het te ervaren hoe prachtig het hier is. Nu we hier in het Wilde westen zitten denk ik af en toe nog steeds dat ik een verdwaalde indiaan tegen kan komen. Die ben ik al wel tegen gekomen, maar dat was volgens mij de plaatselijke dorpsgek. Morgen gaan we nog een deel van de Bryce canyon bezoeken en dan vervolgen we onze reis verder naar het westen. 

Van de week zal ik nog wel een paar keer schrijven. Hopelijk vonden jullie het een leuk verhaal

liefs Nino